Afgelopen dinsdag was ons TTE Symposium. En al zeg ik het zelf, het was erg geslaagd. Interessante sprekers, goede discussies en een hoop oude bekenden. Maar als een van de jongeren van TTE valt het me op dat het vooral Oude bekenden zijn. En dat valt me vaak op, op bodembijeenkomsten. Mijn vakgenoten zijn zich daar wel deels bewust van: dan wordt er een grapje gemaakt over de hoeveelheid “oude grijze mannen” ten opzichte van alles wat daar niet onder valt.
We hadden als organisatie van het TTE Symposium al een poging gedaan om mensen over te halen een jonge collega mee te nemen, door het specifiek te vragen in de uitnodiging, maar blijkbaar gaat het zelfbewustzijn van het vakgebied nog niet zo ver dat er daadwerkelijk op in werd gegaan. En dat vind ik jammer. (Lisanne Keijzer, 16 oktober)
Ik denk dat mijn generatie (millennials en daaronder) namelijk anders tegen bodem aan kijkt. We zijn groot geworden met het internet, met een constante stroom aan informatie van over de hele wereld. De wereld is een dorp geworden. Ik denk dat daardoor millennials e.d. bodem altijd in een groter verband zien dan alleen sec bodem.
En dat is traditioneel gezien niet vanzelfsprekend. In één van de praatjes op het TTE Symposium, gegeven door iemand van het Ministerie van I&W, werd zelfs nog gezegd dat bij het uitwerken van een strategie voor opkomende stoffen, grond en grondwater gescheiden zijn. (Vooruit, ook de boomers waren daar verbaasd over, maar het punt staat nog steeds).
Toen ik tijdens de borrel hierover sprak met de paar jonge aanwezigen, raakte ik bijna geëmotioneerd.
Bodem is zoveel meer dan grond. En grond is zoveel meer dan wel of niet verontreinigd. Het is letterlijk de bodem van ons bestaan. Het geeft ons eten, filtert ons water, laat ons bouwen en leven. Er is meer dan chemische kwaliteit. Elke keer als ik in mijn volkstuin een enorme regenworm tegenkom zie ik dat weer. Elke keer als ik volgelopen wadi’s zie, weet ik dat weer.
Die passie die ik voel mis ik soms in de gesprekken met Oude bekenden. Die passie voel ik wel met mijn leeftijdsgenoten. Misschien gesterkt door boosheid over de staat van de wereld, het klimaat, de natuur, de bodem. Boosheid om de onzichtbaarheid van die bodem. Hoe we haar (naar Moeder Natuur) voor lief nemen. Maar die boosheid is ook een drijfveer om te willen verbeteren, om samen te werken. Ik wil niet alleen voor mijn bodem en mijn bestaansrecht vechten. Ik wil dat samen doen. Samen met iedereen die een passie (voor bodem) heeft. Dus daarom mijn oproep:
Gezocht: Jonge bekenden. (Onbekenden ook prima)
Lisanne Keijzer
Reageren op deze column kan hier: LinkedIn
